Historia

Budynek szkoły został wzniesiony z funduszy władz miejskich i oddany do użytku w 1884 r. Powstał na terenie ogrodu Klasztoru Dominikanów. Jako Publiczna Szkoła Powszechna była szkołą wyznaniową dla dzieci katolickich. Początkowo była to 6-klasowa szkoła koedukacyjna, wyłącznie dla dzieci polskich wyznania katolickiego. Obowiązek szkolny trwał 8 lat (od 6 do 14 roku życia), nauka w klasie najwyższej -1 -trwała 3 lata. Rok szkolny zaczynał się 1.IV i kończył 1.IX. Przerwa wakacyjna, która rozpoczynała się we wrześniu, była przeznaczona na prace polowe dzieci.
Przeciętnie w jednej klasie uczyło się 50 uczniów.

W roku 1887 wprowadzono język niemiecki jako obowiązkowy w nauczaniu wszystkich przedmiotów poza religią. Nauczyciele niemieccy źle traktowali dzieci polskie, zdarzały się przypadki bicia uczniów za posługiwanie się językiem ojczystym.

W roku 1902 wybuchł strajk młodzieży polskiej jako protest przeciwko stosunkom panującym w szkole. Największy strajk w ,,Jedynce`` rozpoczął się 24.IX.1902 r. i trwał do VII.1907 r. Po likwidacji szkoły na Placu Wolności do, ,,jedynki`` przenieśli się nauczyciele pochodzenia polskiego.
Rektorami szkoły byli Niemcy - Esser, Fraemke.
W budynku szkoły uczyły się również dzieci ze szkoły zawodowej dokształcającej, jej kierownikiem był Józef Przybyłski.
W związku z odzyskaniem niepodległości przez Polskę, w kwietniu 1919 r. nauczyciele niemieccy opuścili szkołę.

LATA POWOJENNE

W pierwszych latach powojennych brakowało podręczników, przyborów. Dodatkowym problemem była słaba znajomość języka polskiego przez dzieci. W 1932 r. na mocy Ustawy Jędrzejowiczowskiej, ,,jedynka`` stała się powszechną szkołą 7 - letnią. Zwrócono uwagę na wychowanie religijne, moralne, umysłowe, fizyczne i obywatelskie - szczególnie na poszanowanie godła i barw narodowych. Pod koniec okresu międzywojennego szkoła była dobrze zaopatrzona w pomoce naukowe, wykwalifikowaną kadrę i osiągnęła wysoki poziom nauczania. Od 1937 r. naczelnym hasłem była ,,obronność państwa``. W szkole odbywała się pieniężna zbiórka na Fundusz Obrony Narodowej.

Kierownikami szkoły byli kolejno Józef Przybylski i Marian Seidel. Szkoła podlegała Inspektorowi Szkolnemu w Szamotułach.

W latach 1931 - 1935 funkcjonowała jako Publiczna Szkoła Męska. Uczęszczało do niej ok. 280 uczniów, z którymi pracowało 7 nauczycieli. Po roku 1935 ponownie została szkołą koedukacyjną, a liczba dzieci wzrosła do ok. 500 (10 klas). Ożywioną działalność prowadziły różne kota zainteresowań, np. chór szkolny, PCK, ZHP, Liga Obrony Przeciwlotniczej, Liga Morska i Kolonialna oraz samorząd szkolny. Pracę szkoły wspierało Koło Opieki Rodzicielskiej, złożone z ponad 100 rodziców, W 1938 r. z inicjatywy kierownika szkoły, M. Seidla został powołany Społeczny Komitet Budowy Szkoły Dwudziestolecia. Rozpoczęto akcję zbierania funduszy, którą przerwał wybuch II wojny światowej. W czasie drugiej wojny światowej nauka została przerwana. Nauczyciele (Seweryn Łączkowski, Tadeusz Drecki, Alojzy Bątkiewicz, Władysław Pawlak, Jan Nierolak) uczestniczyli w kampanii wrześniowej. W grudniu 1939 r. grupa nauczycieli wronieckich została przeniesiona do Generalnej Guberni, m. in. M. Seidel, A. Bątkiewicz, E. Grygfewski.

Nauczyciele m. in. K. Szczepaniak, J. Drecka - zorganizowali tajne nauczanie. Początkowo dzieci polskie uczęszczały do szkoły niemieckiej, ale zostały z niej usunięte. Budynek ,,jedynki`` został przeznaczony na szpital dla żołnierzy niemieckich. Wyposażenie szkoły, dokumenty, księgi administracyjne - wszystko to zostało zniszczone. W lutym 1945 r. nauczyciele z pomocą społeczeństwa rozpoczęli porządkowanie gmachu szkolnego, gromadzenie sprzętu. Tymczasowym kierownikiem została Ludwika Zgaińska, dopóki nie powrócił przedwojenny kierownik - M. Seidel. W zwiazkuz remontem szkoły dzieci naszego obwodu uczęszczały na lekcje do Szkoły Podstawowej nr 2.

Do roku 1949, ,,jedynka`` była szkołą męską. Remont zakończono w styczniu 1948 r. z wpłat społeczeństwa, inspektoratu, starostwa, samorządu.

Rok szkolny 1948/1949 rozpoczął się w odnowionej Szkole Podstawowej nr 1.

W latach 1946-1954 kierownikiem szkoły był A. Bątkiewicz. W roku 1949 zniesiono przedwojenny program nauczania. Brakowało podręczników, sprzętu szkolnego, dzienników lekcyjnych. Działalność kontynuowały ZHP, PCK, SKO, Koło Krajoznawcze, chór szkolny. Obowiązywały następujące zasady polityki oświatowej - ideologiczne wychowanie młodzieży, świeckość szkoły, ideologiczne doskonalenie nauczycieli, osiągnięcia ZSRR. W roku szkolnym 1962/63 ,,jedynka`` stała się 8 - letnią szkołą podstawową. W 1976 r. rozpoczęto prace zwišzane z nadaniem szkole imienia. Kuratorium w Pile zatwierdziło wybór Janusza Korczaka na patrona szkoły. Najbardziej widoczna była działalność PCK, Koła Krajoznawczego, SKO, Samorządu Uczniowskiego, SKS, zespołu instrumentalno - muzycznego. Szkoła uczestniczyła w obchodach 700 - lecia Wronek.

Zakładami opiekuńczymi szkoły były kolejno ,,Spomasz`` i ,,Pomet``.

Remont kapitalny przeprowadzono w roku 1976. Kolejny remont zakończono przed uroczystością nadania szkole imienia w 1979 r. Sama uroczystość odbyła się 3 grudnia 1979 r.

Formy pomocy: wpłaty pieniężne, zainstalowanie anteny zbiorczej, wykonanie segmentu i gablot do Izby Pamięci oraz zakup mebli szkolnych, asfaltowanie boiska i zamontowanie furtki wejściowej, urządzenie gabinetu stomatologicznego, doposażenie pracowni biologiczno - chemicznej, fizycznej i technicznej, zakup magnetowidu, telewizorów kolorowych.

Rodzice odnawiali razem z dziećmi meble szkolne, wykonali szafy do map i drobne pomoce dydaktyczne.

W roku 1991 dzięki pomocy rodziców zaadaptowano dwie salki katechetyczne na izby lekcyjne, W czasie wakacji letnich 1989 roku w ramach remontu wykonano następujące prace: wymieniono podłogi oraz drzwi w pierwszym budynku, przerobiono pomieszczenia mieszkalne na strychu na sale lekcyjne, pomalowano część sal i korytarze. Plany remontu kapitalnego i rozbudowy obiektu nie zostały zrealizowane z powodu braku wsparcia ze strony władz oświatowych.

Dopiero latem 1992 roku rozpoczęto gruntowną modernizację budynku szkolnego, ponieważ jego zły stan stwarzał zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa uczniów oraz wszystkich pracowników. Proces niszczenia gmachu postępował szybko z powodu dużej liczby uczniów uczęszczających do naszej szkoły (ponad 500). W ramach remontu wykonano następujące prace: pokrycie dachu papą, wymiana podłóg, położenie płytek PCV na górnej kondygnacji, wymiana oświetlenia w trzech salach i częściowo kanalizacji, odnowienie elewacji drugiego budynku, postawienie ławek na boisku, założenie boazerii oraz przedłużenie chodnika na boisku, przebudowano pracownię zajęć technicznych i kuchnię, malowanie korytarzy i niektórych sal, wygospodarowanie pomieszczenia dla sprzątaczek.

Remontem kierował inż. W. Bemaciak. Do sztabu nadzorującego przebieg remontu należeli: A. Kujawska, J. Ziółek, A. Michalak, P. Stryczyński, W. Jarysz, I. Skibińska, B. Staszek, Z. Pachołek. Jednakże samo jego wykonanie spoczywało w rękach rodziców: R. Haak (wraz z synem), K. Ostrowski, M.Cudaszewski, R. Pospieszny, A. Rembacz, W. Orzechowski, W. Bajon, S. Wąsik, K. Kubiak, J. Górecki, W. Babik, W. Wrembel, R. Ręgałek, Z. Malec, A. Gacą. Pomagała młodzież z hufca. Remont finansowały Amica, Spomasz, Pomet-2, MPGKiM, Urząd Miasta i Gminy Wronki. Materiały niezbędne ofiarowali również rodzice.

Koszt remontu wynosił około 120 min złotych. Dzięki ludziom dobrej woli społeczność uczniowska mogła rozpocząć naukę w czystej i bardziej funkcjonalnej szkole. Od I czerwca 3993 rozpoczął się kolejny etap rozbudowy gmachu szkoły i trwał do letnich wakacji 1994. W tym czasie dobudowano nowe skrzydło, w którym znalazły miejsce następujšce pomieszczenia: sanitariaty i szatnia dla uczniów, pokój woźnego, gabinet stomatologiczny oraz pedagoga, izba lekcyjna dla dzieci specjalnej troski. Po przebudowie strychu uzyskano dwie sale pełnowymiarowe, dwie mniejsze dla dzieci specjalnej troski, miejsce na archiwum oraz poszerzono pomieszczenie biblioteki, w drugim budynku wygospodarowano miejsce na gabinet higienistki.

Projekt rozbudowy nawiązał do istniejącej architektury. Pozostała elewacja ceglana, a attykę osłonięto dachówką.

Uchwałę o remoncie szkoły podjął Urząd Miasta na wniosek dyrektor Bożeny Chruściel. Niezbędną rozbudowę wsparli niezawodni rodzice, instytucje, przedsiębiorstwa w odpowiedzi na apel Dyrekcji i Rady Rodziców. Koszty remontu przekraczały możliwości szkoły, ponieważ wynosiły 2 mld. złotych i zostały pokryte również przez K O i W w Pile oraz M i G Wronki. Część funduszy uzyskano ze sprzedaży na terenie całej gminy cegiełek o nominałach 10-20-50-100 tys. złotych, które sprzedawała Rada Rodziców. Osobiście zaangażowali się Burmistrz K. Michalak, Przewodniczący Rady M i G - L. Bartol i T. Ziółek (ZE AS). Zgodę wyraziło K O i W w Pile.

Wykonawcą inwestycji był Kombinat Budowlany z Piły. Dokumentację projektową opracowali specjaliści z Politechniki Poznańskiej.

Rozbudowa była prowadzona podczas eksploatacji budynku i dlatego niezbędna okazała się tolerancja ze strony wykonawcy i użytkowników. Ze względu na przepełnienie w pozostałych szkołach nie było możliwe przeniesienie tam zajęć.

Po rozbudowie budynek otrzymał wewnętrzne i funkcjonalne połączenie komunikacyjne, które jest niezbędne w przypadku ewakuacji młodzieży w czasie pożaru. Korytarze stały się bardziej przestrzenne, ułatwiają przemieszczanie się uczniów oraz dają im możliwość schronienia się w czasie deszczowej pogody.

Od roku szkolnego 1997/98 dzięki firmie Amica, która urządziła pracownię komputerową, młodzież może poszerzać wiedzę i umiejętności niezbędne w obecnym świecie techniki. Dzięki pomocy Holendrów z miejscowości Heemskerk otrzymaliśmy komplety krzeseł i stolików do ośmiu sal lekcyjnych oraz fotele do pokoju nauczycielskiego.

Przed uroczystościami jubileuszowymi zaplanowano w zakresie poprawienia bazy szkoły: doposażenie pracowni komputerowej, komputeryzację sekretariatu i biblioteki oraz zakup nowych mebli do sekretariatu i pokoju nauczycielskiego.

W ramach poprawienia warunków BHP zamierza się: odnowić korytarze i sanitariaty, wymienić drzwi frontowe, naprawić murki zewnętrzne, wymienić barierki przed szkołą, utwardzić wjazd i boisko.

Pomimo przeprowadzonych wielu remontów marzeniem młodzieży, nauczycieli i dyrekcji szkoły pozostaje z prawdziwego zdarzenia sala gimnastyczna.